Η ιστορία έχει ως εξής: ο Ηλίας ζει δουλεύοντας για ένα περιοδικό στο οποίο γράφει ταξιδιωτικές εντυπώσεις για την Ελλάδα (όνειρό του να βγάλει ένα λεύκωμα με όλα τα λούμπεν και τρας ξενυχτάδικα της ελληνικής υπαίθρου αλλά και να δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, μετά την παταγώδη πρώτη του απόπειρα συγγραφής). Ο αδερφός του Ηλία έχει πεθάνει από ναρκωτικά κι αυτό έχει στιγματίσει και την οικογένειά του και τον ίδιο. Ταυτόχρονα η σχέση του με την κοπέλα του πνέει τα λοίσθια. Και η τελευταία του αποστολή στο Πάικο αλλάζει τα πάντα. Γνωρίζει τον Ντρούγκαρο και τη φιλοσοφία ζωής του κι αλλάζει σαν άνθρωπος. Και τα μυστικά ξεκλειδώνονται πάνω από ένα πιάτο παραισθησιογόνα μανιτάρια. Σαν στόρι ειλικρινά ήταν πολύ ψυχεδελικό και δεν πιανόταν σοβαρά με αυτό που ήθελε να πει. Δεν κατάλαβα γιατί ασχοληθήκαμε με τα μανιτάρια και γιατί έπρεπε να διαβάσουμε για τις περιπέτειες μιας ομάδας ανταρτών στα βουνά που φάγανε αμανίτους, τρελαθήκανε, τους πιάσανε οι Γερμανοί και τους σφάξανε, πλην του Ντρούγκαρου που ήξερε για τα μανιτάρια αλλά δεν κατάφερε να τους μεταπείσει. Μου άρεσε όμως πάρα πολύ η γραφή του και χαίρομαι που δε με απογοήτευσε (το πρώτο του βιβλίο, Ο Άλλος, ήταν το πρώτο του και μου άρεσε απίστευτα). Συνταιριασμός επιθέτων και ουσιαστικών, μεταφορικές έννοιες στα λόγια, υποδόριο και σαρδόνιο χιούμορ που ακροπατά μεταξύ Λαζόπουλου και Ξανθούλη, γενικά ένα στυλ κι ένα ύφος που θα βρει πιστούς αναγνώστες. Κρίμα που στο συγκεκριμένο δε με κέρδισε η ιστορία και η πλοκή, αν και είχε δυνατά σημεία (το οικογενειακό τραπέζι, ο χωρισμός του ζεύγους, η απελπισία των ανταρτών στα βουνά για ένα πιάτο φαΐ και το μάταιο της αναμονής εφοδίων κλπ.).